Świat psów ras myśliwskich jest barwny i różnorodny. Chcąc go Wam przybliżyć, zaczynamy cykl postów, w których każdego miesiąca będziemy prezentować inną rasę. Wrocławska kynologia łowiecka ogarami stoi, nie mogliśmy zacząć od innej rasy. Sylwetka tego psa często spotykana jest w malarstwie, godłach rodowych i rzeźbach. Chyba każdy z nas kojarzy cytat „ogary poszły w las” w „Popiółach” Stefana Żeromskiego. Ogar polski to średniej wielkości, masywny pies o charakterystycznym, czaprakowym umaszczeniu.

W dawnych czasach szlachcice chętnie polowali z ogarami na zające, lisy, sarny czy dziki. Podczas rozbiorów Polski i wojen, które niszczyły nasz kraj, polowanie z ogarami zaczęło zanikać a sama rasa prawie przestała istnieć. W 1959 roku płk. Piotr Kartawik sprowadził z obecnego terytorium Białorusi cztery pierwsze ogary, które stanowiły podstawę do odtworzenia hodowli tych pięknych psów w powojennej Polsce. W dzisiejszych czasach ogary to niezastąpieni towarzysze łowów, które chętnie towarzyszą człowiekowi we wszystkich aktywnościach.

Jest mroźny, styczniowy poranek. Na polu, w pobliżu trzcin widać sylwetki myśliwych, pomiędzy którymi cicho przemyka elegancki, szary cień, w ruchu podobny trochę do mgły ścielącej się na polach. Ten „cień” to wyżeł weimarski krótkowłosy, który jest kolejną rasą w naszym cyklu o psach myśliwskich. Wyżły weimarskie, za sprawą swojego pięknego srebrnoszarego umaszczenia to jedne z najbardziej charakterystycznych wyżłów. Występuje w dwóch odmianach włosa- krótko – i długowłosej, jednak zdecydowanie bardziej popularna jest odmiana krótkowłosa.

Wyżły weimarskie to doskonałe, wszechstronne psy myśliwskie, które świetnie sprawdzą się zarówno w polu, w wodzie jak i w lesie. Oprócz tego, z racji swojego upodobania do biegania, mogą być doskonałymi towarzyszami rowerzystów i biegaczy, a ich gabaryty i dostojny wygląd oraz wrodzony instynkt obronny sprawiają, że są to również dobre psy stróżujące. Wyżły weimarskie z powodu swojego oryginalnego wyglądu w ostatnim czasie zyskują wielu sympatyków poza kręgami myśliwskimi, należy jednak pamiętać, że ich pierwotne przeznaczenie warunkuje konsekwencję w prowadzeniu. Jeżeli zaspokoimy jego naturalne potrzeby, będziemy cieszyć się fantastycznym przyjacielem w każdej dziedzinie życia.

„Jamnik na sterydach!” czyli kilka słów o najczęstszych reakcjach na widok Alpejskiego gończego krótkonożnego.

„Mamo spójrz, jaki wielki jamnik!”

„Jaki długi pies!”

„Dziwny ten pies; myślałem, że Gończe [polskie] mają dłuższe nogi!”

To tylko kilka przykładów najczęstszych reakcji, z jakimi spotykają się opiekunowie Alpejczyków. Dlaczego? Prawdopodobnej przyczyny takich komentarzy należy upatrywać w tym, że ta rasa (póki co) szczęśliwie omijana jest przez modę. Na polskich ulicach nadal nieczęsto spotkać można jej przedstawicieli – stąd też bywa, że przypinana jest im łatka kundelka. Nic bardziej mylnego!

Niech nikogo nie zwiedzie niewielki wzrost tych psów. Pomimo niedługich łapek, Alpejczyk to gratka dla miłośników długich spacerów. Nie to jednak wyróżnia te psy; niewiele osób wie jak bardzo wytrzymałe i wytrwale są w pracy na tropie. Chociaż w nazwie rasy pojawia się słowo „gończy”, są to posokowce – przedstawiciele grupy VI FCI, dumnie stojący tuż obok Posokowca bawarskiego i Posokowca hanowerskiego. Ich niezwykła, nieposkromiona pasja tropienia jest tym za co są uwielbiane przez myśliwych. Można je także spotkać w pracy w miocie.

Występują w dwóch umaszczeniach: czarny podpalany oraz czerwień jelenia. Dzięki swojej wrażliwości i radosnemu usposobieniu mogą być wspaniałymi psami rodzinnymi. Nie polecamy jednak wybierać ich wyłącznie jako domowych pupili. Są to psy obdarzone wyjątkowym węchem i silnym instynktem łowieckim, co czyni je wymagającymi kompanami. Nie zadowoli ich krótki spacer ani tydzień bez dodatkowych zajęć. Stale potrzebują bodźców – przede wszystkim tropienia/ćwiczeń węchowych. Zostawione „same sobie” najpierw spowodują zniszczenia w domu, a następnie znajdą pierwszą dogodną okazję, by „wyjść z ręki” spuszczone ze smyczy.

Uwielbiają się uczyć nowych sprawności, a ponieważ są bardzo pojętne, czyni je to pilnymi studentami, z którymi aż chce się pracować!

Część z osób na pewno kojarzy bajkę „Zwariowane melodie”, gdzie występował diabeł tasmański. Gdybyśmy mieli przenieść tę postać do świata kynologii, z powodzeniem rola ta mogłaby przypaść niemieckiemu terierowi myśliwskiemu (Jagdterrier). Ten średniej wielkości pies o ciemnym, najczęściej czarnym (ze znaczeniami) umaszczeniu to istny żywioł zamknięty w psim ciele. Jagdterriery to psy bardzo żywiołowe, nieustępliwe i odważne, obdarzone silnym instynktem łowieckim.

W Polsce z powodzeniem wykorzystywane do polowania na zwierzynę grubą oraz drapieżniki (głównie lisy). Jak wszystkie psy z grupy III, również niemiecki terier myśliwski to pies sprytny i inteligentny. Bez wątpienia jest to rasa hodowana głównie przez myśliwych, ponieważ silny instynkt łowiecki oraz niezależny charakter nie czynią z tej rasy typowego psa rodzinnego. Mimo iż niemiecki terier myśliwski to nie rasa dla każdego, to w przypadku osób aktywnych i świadomych psich potrzeb będzie doskonałym towarzyszem treningów biegowych, jazdy na rowerze czy długich wędrówek. Jeśli dodamy do tego aktywność umysłową, taką tak np. nosework czy tropienie użytkowe, będziemy mogli cieszyć się aktywnym życiem z naszym czworonożnym przyjacielem.

Dzisiaj poruszymy temat, czy spaniel może być…wyżłem. Okazuje się, że tak, w dodatku doskonałym! Spaniel bretoński, bo o nim mowa, to jeden z najmniejszych przedstawicieli grupy VII, jednak mimo zdecydowanie mniejszego pokroju od większości „sztandarowych” ras wyżłów, takich jak np. wyżeł niemiecki krótkowłosy czy szorstkowłosy, nie ustępuje im pod żadnym względem.

Spaniel bretoński to pies harmonijny, o wzroście nieprzekraczającym 50 cm w kłębie. Cechą charakterystyczną jest ogon szczątkowy lub jego brak. Bretończyki to psy wszechstronne, bardzo szybkie i zwinne, najczęściej wykorzystywane do polowania na zwierzynę drobną. Charakteryzują się bardzo efektywnymi, szybkimi chodami, szeroką pracą w polu oraz ogromną pasją, przy jednoczesnej dobrej współpracy z człowiekiem. Ze względu na kompaktowe rozmiary, spaniel bretoński może być również doskonałym psem rodzinnym, z zastrzeżeniem, że należy zapewnić mu odpowiednią porcję ruchu – będzie niezastąpionym towarzyszem osób aktywnych uwielbiających jazdę na rowerze, bieganie czy wędrówki po górach. Stabilny charakter oraz brak skłonności do zwady z innymi psami czynią ze spaniela bretońskiego doskonałego kompana zarówno na płaszczyźnie łowieckiej, jak i rodzinnej – należy jednak pamiętać, że mimo rozmiarów, to dalej przedstawiciel grupy VII FCI, ze wszystkimi cechami właściwymi dla swoich większych „kuzynów”.

Maj to bez wątpienia miesiąc, który kojarzy nam się z ciepłymi, słonecznymi dniami. Skojarzenie ze słońcem idealnie pasuje do kolejnej rasy, którą chcielibyśmy Wam przybliżyć, a jest nią wyżeł węgierski krótkowłosy. Te eleganckie i harmonijne psy w kolorze rudym bądź piaszczystego złota to doskonali towarzysze łowów, charakteryzujący się ogromną pasją, zarówno podczas pracy na lądzie, jak i w wodzie.

Ze względu na stanowczość w stójce, doskonałe aportowanie i pływanie, wyżły węgierskie najczęściej wykorzystywane są do polowania na ptactwo, jednak ze względu na świetny węch i determinację w pracy z powodzeniem sprawdzą się jako tropowce. Mimo iż są to psy myśliwskie, ze względu na swój charakter oraz zdolności adaptacyjne, coraz częściej pełnią rolę psów domowych, realizujących swoją chęć do pracy w różnych psich sportach, takich jak canicross czy bikejoring.

Chyba większość z nas kojarzy takie rasy, które były bardzo popularne kilkanaście lat temu, a w chwili obecnej spotykamy je sporadycznie. Taką rasą, z całą pewnością jest foksterier szorstkowłosy, który to nie tak dawno był lubianym psem rodzinnym, zaś w dzisiejszych czasach przedstawicieli tej rasy spotykamy dość rzadko. Jak sama nazwa rasy wskazuje, została ona wyhodowana w Anglii głównie do polowania na lisy. Foksteriery towarzyszyły sforze psów gończych lub transportowane były w specjalnych koszach przy siodle i wypuszczane bezpośrednio przy norze. W dzisiejszych czasach ten mały, zwinny terier doskonale sprawdza się zarówno w polowaniu na drapieżniki, jak i na zwierzynę grubą.

Cechą charakterystyczną foksterierów jest umaszczenie: dominuje biel w łaty czarne lub czarne podpalane bądź rudawe. Pielęgnacja polega na trymowaniu, które nie tylko wpływa na estetyczny wygląd psa, ale i na jakość jego szaty, a co za tym idzie, odporność na warunki atmosferyczne. Ten żywy i temperamenty terier doskonale sprawdzi się jako towarzysz osób aktywnych.

Za zdjęcia dziękujemy hodowli Z Ruszowskiego Boru FCI @gosia.foxtri

Dzisiejszy post poświęcimy małym münsterländerom, czyli wyżłom, które nazywane są również „psami gajowego” – miały to być uniwersalne psy, zarówno dobrze radzące sobie w terenie zadrzewionym, w trzcinie, czy otwartym polu, dodatkowo z pasją wody. MM, jak w skrócie pieszczotliwe nazywają je ich przewodnicy to psy średniej wielkości z charakterystycznymi dłuższymi włosami na uszach, udach i ogonie, gdzie tworzą wyjątkowy „pióropusz”.

Umaszczenie jest łaciate lub dereszowate – zawsze z brązem. Małe münsterländery to psy bardzo energiczne, z ogromną pasją do pracy. Z racji przynależności do grupy VII FCI najczęściej wykorzystywane do polowania na ptactwo, ale również doskonale sprawdzają się jako tropowce. Łagodny charakter i ogromne przywiązanie do właścicieli czynią z małych münsterländerów doskonałych towarzyszy aktywnych rodzin. Duża potrzeba ruchu i pracy sprawia, że psy te doskonale sprawdzają się w psich sportach, takich jak bikejoring czy canicross, ale również w innych dyscyplinach, w których trzeba ściśle współpracować z przewodnikiem.

Spora część psów ras myśliwskich charakteryzuje się dużą wszechstronnością oraz możliwością wykorzystania w wielu dyscyplinach, niekoniecznie związanych z łowiectwem. Mimo że wiele ras spełnia wymagania wszechstronności, jedna rasa wybitnie przoduje w tej dziedzinie — mowa tu o dystyngowanym brodaczu, jakim jest wyżeł niemiecki szorstkowłosy.

Początki hodowli wyżła niemieckiego szorstkowłosego datuje się na koniec XIX wieku. Jest to duży, energiczny pies o zrównoważonej psychice. Ze względu na swoją budowę, pies ten posiada doskonałe predyspozycje do pracy w polu, lesie czy wodzie, zaś szorstka szata sprawia, że jest on zdecydowanie bardziej odporny na niekorzystne warunki atmosferyczne niż jego krótkowłosy „kuzyn”. Ze względu na swoją budowę oraz cechy charakteru, takie jak opanowanie czy wrodzony instynkt obronny, psy tej rasy z powodzeniem mogą pełnić rolę stróża. Wyżły niemieckie szorstkowłose mogą być również doskonałymi towarzyszami aktywnej rodziny – pod warunkiem że opiekunowie uwzględnią wszelkie potrzeby wynikające z predyspozycji tej pięknej rasy.

Ciało wydry, sierść dzika, głos dobermana i odwaga lwa…co łączy te wszystkie cechy? Jamnik, czyli czas przybliżyć rasę marca. Rasa ta wywodzi się z Niemiec, a jej prekursorem były psy gończe wykorzystywane do pracy na i pod ziemią, co do tej pory jest cechą użytkową rasy. Jamniki występują w trzech odmianach szaty (długo, krótko i szorstkowłose) oraz wielkości- królicze, miniaturowe i standardowe. W łowiskach najczęściej spotyka się szorstkowłose standardy, ale również inne odmiany z powodzeniem spełniają się na płaszczyźnie użytkowej. Psy tej rasy doskonale sprawdzają się jako norowce, tropowce czy dzikarze, a i czasem nawet aport z wody podejmą.

Jamnik to pies o bardzo zdecydowanym charakterze, co często rodzi problemy ich przewodnikom, zwłaszcza tym, którym wydaje się, że za psem małych rozmiarów idą również jego małe potrzeby- zarówno fizyczne jak i psychiczne, co jest absolutnym błędem! Jamniki to psy bardzo aktywne, o wysokim stopniu pobudzenia. Ze względu na charakter pracy, to psy bardzo niezależne i samodzielne, wymagające dużej stanowczości i konsekwencji. Ze względu na budowę anatomiczną jamniki miewają problemy z kręgosłupem, w związku z czym należy pamiętać, aby utrzymywać psa w dobrej kondycji – psy wysportowane, dobrze umięśnione rzadziej miewają z nim problemy. Mimo małych rozmiarów, jamniki to doskonałe psy stróżujące, bardzo oddane domownikom, chętnie uczestniczące we wszelkich aktywnościach. Jedno jest pewne – kto raz miał jamnika, ten już na zawsze pozostanie „zajamniczony”.

Pora na kontynuację naszego cyklu postów o rasach psów myśliwskich. Listopad to miesiąc, w którym odbywa się duża ilość polowań zbiorowych, na których często pracują średniej wielkości psy, najczęściej o czarnym umaszczeniu.

Przedstawiamy Wam kolejną piękną, rodzimą rasę – gończego polskiego! Jest to bardzo młoda rasa, która została oficjalnie uznana w 2006 roku. Nie oznacza to jednak, że psy tej rasy wcześniej nie gościły w domach myśliwych. Jest to rodzima rasa, której korzenie sięgają terenu południowej Polski (Bieszczady, Podhale, Pieniny oraz Beskidy. Gończy polski to pies niezwykle wszechstronny, sprawdzi się zarówno jako dzikarz pracujący w miocie, doskonały tropowiec, a także niezastąpiony towarzysz osób aktywnych.

Jak każda rasa polska, tak i historia spanieli jest burzliwa i definiowana działaniami wojennymi na terenie naszego kraju. Początki rasy sięgają lat 20 ubiegłego wieku, chociaż nowoczesna historia PSM ma jedynie blisko 30 lat. Polskie spaniele myśliwskie wywodzą się od różnych ras spanieli przywożonych przez polską elitę z zagranicznych podróży. Na wiele lat słuch o małym polskim psie myśliwskim zaginął. Prekursorem odtworzenia rasy był dr Andrzej Krzywiński, który włożył ogromny wysiłek w celu odtworzenia i ujednolicenia rasy w powojennej Polsce.

Pierwszego stycznia 2017 roku otwarto księgę wstępną dla PSM, która w perspektywie lat ma dążyć do oficjalnego uznania tej rasy przez FCI. Polskie spaniele myśliwskie to psy wszechstronne, z ogromną pasją do pracy. Doskonale sprawdzają się jako płochacze, aportery czy tropowce. Sympatyczny wygląd, małe rozmiary oraz chęć do pracy sprawiają, że rasa ta z roku na rok zyskuje coraz szersze uznanie w oczach myśliwych.